Myriads of questions;
how can I voice
my innermost thoughts?
Labyrinth the mind
and Ariadne’s clue
can not help me out
of this blind alley.
Questions about Life,
the Sun, the Earth,
Man, the Universe;
courses and ideals…
death and chaos.
The mind uninhibited
keeps running frenziedly
in untrodden paths
seeking those answers;
but short of compass
it gets lost.
Time has turned on its torrents;
a hail of centuries!
Birth!
We found ourselves
on the Earth;
but innumerable the earths
in incalculable galaxies!
We are the infinitesimal
in the whole universe,
yet, we exist!
Struggle for life!
Creation…
War….catastrophe…death…
Struggle for life…
Peace!
Birth….and over again;
circular the flow.
A deafening stillness
co-ordinates our breath
with the throbbing
of the universe.
We are the infinitesimal
yet, we exist
seeking desperately the Light
in the impervious darkness.
The Light lies on the summit
of our martyrdom.
Claiming the key
to the conundrum of life
armed with Faith
we, beleaguered wayfarers,
repose our trust in God
and reach out for His Light!
© Ann Marie Zagorianos
——————-
Μύρια τα ερωτήματα
και οι σκέψεις μύχιες
πώς να εκφραστώ;
Λαβύρινθος ο νους
και της Αριάδνης ο μίτος , δε φτάνει
από το αδιέξοδο να βγω.
Μύρια τα ερωτήματα
απαντήσεις όμως, δεν έχω.
Ερωτήματα για τη ζωή,
τον ήλιο, τη γη,
τον άνθρωπο, το σύμπαν –
πορείες και ιδανικά
θάνατος και χάος.
Η ψυχή αχαλίνωτη, ξέφρενα γυρίζει
σε άβατους δρόμους
απάντηση να βρει,
μα χάνεται χωρίς πυξίδα.
Ο χρόνος άνοιξε τους κρουνούς του,
καταιγισμός αιώνων.
Γέννηση,
πάλη για ζωή.
Ειρήνη,
πόλεμος, καταστροφή.
Θάνατος
και πάλι απ’ την αρχή-
κυκλική η ροή.
Γέννηση,
αγώνας – θύτες και θύματα ,
ιδανικά χαμένα
στο δρόμο του Γολγοθά ανηφορίζουν
μα η κορυφή απρόσιτη.
Ζητάμε τη λύση
στο γρίφο της ζήσης.
Καταπονημένοι οδοιπόροι
μια στάση στην όαση της Ζωής κάνουμε.
Μόλις ξαποστάσουμε
πάλι ξεκινάμε
την έρημο του χάους να διασχίσουμε.
Σε πόσες οάσεις άραγε, ξαποστάσαμε;
Πόσες ζωές άραγε, ζήσαμε;
Πότε θα διανύσουμε την έρημο αυτή;
Ποιοί από εμάς θα φτάσουν;
Πού βαδίζουμε;
Στην αρχή ή στο τέλος;
Στη γη βρεθήκαμε
μα ποιά γη απ’ όλες;
Τόσοι και τόσοι πλανήτες Γη
τόσων και τόσων γαλαξιών.
Σε ποιό σημείο είναι η αρχή;
Πού βρίσκεται το τέλος άραγε;
Είμαστε το απειροελάχιστο
σε ολόκληρο το σύστημα.
Κι όμως υπάρχουμε!
Ηχηρά άηχη η σιγή
συντονίζει την ανάσα μας
με τους παλμούς του σύμπαντος.
Είμαστε το απειροελάχιστο,
κι όμως υπάρχουμε!
Υπάρχουμε]
και το Φως αναζητούμε
μέσα απ’ το σκοτάδι.
Ψάχνουμε απεγνωσμένα
μα… το Φως
στην κορυφή του Γολγοθά, βρίσκεται…
Κι εμείς τόσο αδύναμοι…
Πώς να φτάσουμε εκεί;
Μύρια τα ερωτήματα
και ο μίτος της Αριάδνης έχει σωθεί.
Χαθήκαμε στις στοές του λαβύρινθου
και ξέρω ότι ο Μινώταυρος
κάπου εκεί, καραδοκεί.
Δεν υπάρχει όμως γυρισμός.
Μόνο οδοιπορία στο χάος.
Σε έναν τόπο
όπου το σήμερα είναι πιστό αντίγραφο του χθες
και αυτό είναι το αύριο μας.
Σε έναν τόπο
όπου εμείς τα ανδρείκελα
μοχθούμε , την έρημο να διασχίσουμε-
στην αντίπερα όχθη να φτάσουμε.
Αγαπάμε – μισούμε
κτίζουμε – γκρεμίζουμε
δίνουμε ζωή – το θάνατο σκορπίζουμε.
Συνοδοιπόροι όλοι,
τα χέρια απλώνουμε
το φως να πλησιάσουμε.
Πιστεύουμε…
Άραγε, πιστεύουμε…;
Ριπές από ερωτήματα
κι εμείς τα χέρια απλώνουμε
ν ΄ αγγίξουμε μια ουτοπία –
μα … είμαστε αδύναμοι
και η ουτοπία παραμένει
ένα γαλάζιο όνειρο
στο πέπλο της ελπίδας κεντημένο.
Αλίμονο
αν διαλυθεί η μαγεία…!
© Άννα Μαρία Ζαγοριανού
You must be logged in to post a comment.